Pazientziaren arkatza

Ikasbidean bidezidorraren ertzak zehazten ari da, hizki bakoitzari bere forma eman nahian. Irakasleak arbelean idatzitakoa imitatzen eskua izerditzeraino ahalegintzen da. Arkatzaren punta borobiltzen zaionean hizkia ere narrasten joaten zaio, baina beti aldamenean ditu txorroskiloa eta ezabatzeko goma.
Euskaldunoi ere hala doakigu oraindik ulertu ezin dugun ikasgaia. Herriko tabernen auzian zabaldu diren txosten eta orriek, ordea, ez omen dute atzera bueltarik. Auzitegietan punta atera nahi diote gure errugabetasunari, eta gurekin zer ikusirik ez duten orriak betetzera behartu nahi gaituzte. Tatuaia baten moduan iltzatu nahi digute beldurra larru azalean, zernahi ezabagailuren lana alferrikakoa dela sinestarazteraino. Sei urteko haur batek lehenengoz bere izena idazten ikasten duen moduan, gu ere sinadura uztera behartu nahi gaituzte.
Zirriborroz bete nahi dute herri honen historia. Hizki larriz kondenatu nahi dute gure ahalegin ororen esku izkribua. Eskuz esku eta hitzez hitz eraiki dugun herriaren urrezko orriak ezin dira ezabatu, ordea. Gainetik pasa nahi duten tipex-aren azpian argi ikus daiteke gure lana.
Umearen ezaba gomaren pare ari zaizkigu pazientzia eta indarra jan nahian. Puxkaka, ertzak borobildu arte marruskadura lanetan. Baina guk, gure zazpi ertzak ondo zehaztuta ditugu, eta mingainak zorrotz, kamusteko beldurrik gabe.