XIX. mendearen amaieran hasi ziren lehen panpinak merkaturatzen Europan. Aberastasunaren isla ziren portzelanazko panpina haiek noski, ez zeuden edozeinen poltsikora egokituak. Hain omen ziren ederrak, askotan, etxeko gizonak emazteari panpina bat oparitu eta honek kristalezko armairu batean gordetzen omen zuen eta haurrek haiei begira egote hutsarekin konformatu behar izaten zuten. Baina, iritzi artikulu honetan ez dut panpinen historia azalduko.
Ez al duzue sekula pentsatu gizarte hau benetako panpinez betetzen ari dela? Gizarteak markatutako estereotipoen ondorioz, badirudi guztiok modelo jankinek markatutako ezaugarri eredugarri batzuk izan behar ditugula. Poliki-poliki galtzen ari dira betaurrekodunak, belarri zabalak, hortz-okerrak, ipurtandiak, burusoilak, titi txikidunak, iletsuak…
Orain hamar urte kirurgia estetikoa dirudunen kontua baino ez zen, baina badirudi urteek aurrera egin ahala gehienen eskuragarri jartzen ari dela ortodontzia, botoxa, laser depilazioa, etab. Askok, garenari baino besteek esango dutenari garrantzia gehiago ematen diote, oinarrizko printzipioak ahantziz.
Osasunez ondo gabiltzan bitartean… Konplexu eta besteen zeresanak atzean utzi eta izan gaitezen gu. Panpinak izan daitezela haurren jostailu edota armairutan erakusgarri dauden objektu.
Ez diogu hau kapritxo hutsagatik: lagun gaitzazu . Eduki hau guztia doan ikus dezakezu euskarazko hitzik gabeko Tolosaldea ez dugulako irudikatzen. Atarikide, iragarle eta erakunde askoren laguntzarik gabe ez litzateke posible hori. Gero eta komunitate handiagoa sortu, orduan eta sendoagoa izango da Ataria: zurekin, zuekin. Ez utzi biharko gaur egin dezakezun hori: egin zaitez Atarikide!
EGIN ATARIKIDE!
