Danimarkatik anaiaren partida jarraitzen

Copenhaguen Erasmus-en egonda, egunero ateratzen gara zerbait egitera. Eta asteburuetan, parrandara. Jokinek jokatzen duenean, ordea, berdin ostiral gaua izan, larunbata edo igande arratsaldea, etxean geratzen naiz ordenagailuaren aurrean. Lagunek esaten didate, ateratzeko eta partida gero ikusteko, baina ez; zuzenean ikusten gelditzen naiz etxean.

Igande arratsaldean, partidara joan aurretik, beti bezala berarekin hitz egin nuen, eta «suerte» esan nion. Ez nuen espero irabaztea, baino aukerak zituela banekin. Ordua iristen denean, beti bezala, urduri jartzen naiz, eta mugikorra etxearen beste puntan uzten dut, jendeak emaitza ez esateko. Internetez partida ikustean, bi minutuko atzerapenarekin iristen dira irudiak.

Igandean, beraz, betiko moduan bere partida ikusten geratu nintzen etxean, eta a zer poza eman zidana!
Pena ere banuen, ordea, igandean bertan ez egotearena. Gustura egongo nintzen beti bezala bera animatzen. Baina jakin dezala, segidan naizela berriro ere frontoian ohiuka, bera animatzen!