Futbolari emakumeak garen arren, sarritan, gure gainetik dagoen hierarkia maskulinoan, ahaztu egiten dira izenondoak, alboan daraman izenarekin.
Zergatik diodan hori? Joan den ostiralean, beste behin, ikaste prozesuan dagoen epailea jarri dute, gure partida epaitzen. Beste behin, epaile hasiberria gurekin bataiatzeko erabakia hartzeak, lehen lerrora dakar, aurrez aurre esatera ahalegintzen ez direna: gurekin akats egiteak zilegitasun handiagoa duela, maila bereko gizonekin hanka sartzeak baino.
Probarako garabiltzate behin eta berriz, behin eta berriz… Eta ez. Parez pare emakumeak gaude zelaian, eta jokoaren balantza golek baino, erabaki matxistek desorekatzea, injustua da guztiz. Adierazi ez duen falta, area kanpoan eskuekin egindako geldiketa, atera ez duen txartela, alboko sakea aurkarien alde berak bota duenean, berriz adierazi gabeko falta, barkatutako penaltia... Eta ez, denak ez du balio.
Jokoa jolas egiten saiatzen gara. Baina jolasaren funtsa errespetua da. Eta emakume izate hutsagatik arauak lausotzea, ez ikusiarena egitea, ez da errespetuzkoa. Eta errespetua eskatzen dugu, beste behin.
Futbolariak bainoago, bekadunak izan gara taldean; praktikaldiak egiten ari ziren ikasleak eta ikasle ohiak. Baina, bereziki, futbolariak baino, emakumeak gara.
Ez diogu hau kapritxo hutsagatik: lagundu iezaguzu. Eduki hau guztia doan ikusten duzu ez dugulako irudikatzen euskarazko hitzik gabeko Tolosalderik. Atarikide, iragarle eta erakunde askoren laguntzarik gabe ezinezkoa litzateke. Zenbat eta komunitate handiagoa sortu, orduan eta sendoagoa izango da ATARIA: zurekin, zuekin. Ez utzi biharko gaur egin dezakezuna: egin zaitez Atarikide!
EGIN ATARIKIDE!