Ostiralean, atzerritik duela gutxi itzuli den lagun minarekin kafe bat hartzean, irratia neukan jarrita. Xabier Leteren hitz sarkorrak entzun genituen: «Ez nazazu utzi» zioen bere ahots urratuan. Jaques Brel-en Ne me quite pas, nazioarteko arrakasta ezaguna, maisu handi batek eta maisuki, euskarara ekarria.
Pasa den asteburuan berriz, tolosarrok hain maitea dugun Nazioarteko Abesbatza Lehiaketan entzun genituen oiartzuarrak udazkeneko koloreei eta egun hego-haizetsuei eskainitako Maiteagoak olerkiaren hitzak; atzerritarren ahots eztietan, guztiz estilo desberdinean, alderantzizko bidea eginaz Euskal Herririk mundura.
Gainera, asteburu berean herriko kale arteko oihartzunean entzun ziren Xabier Leteren hitz eta doinuak. Hileroko hitzorduan, 100 eztarri inguruk gogotsu abestu zuten San Ximon eta San Juda; euskaraz, euskaldunontzat, garai latzetan euskalduntasuna aldarrikatzeko idatzia. Neronek ere harro kantatu nuen: «Euskera guk dugu, gu gera euskaldunak!»
Hiru egunetan, hiru testuinguru guztiz desberdinetan, argi ikusi dut kantari bakarraren musika zein esparru desberdinetara iritsi daitekeen. Zein unibertsalak diren hitzak eta doinuak. Eta zera galdetu diot neure buruari: Zenbat musika daude musika hitzaren barruan? Ala musika bakarra al da, une eta toki guztietarako balio duena?