Etxera itzultzeko, normalean Abandoko geltokia zeharkatzen dut, bidea laburtzearren. Sabai altuak eta egitura industriala dituen lekua. Honek zeharkatzen gaituzten emozioak aktibatzeko gaitasuna du; agurrak eta betetzear ditugun ilusio berriak. Jaieguna, Abandon barrena etxerako bidean, negar hautsi batek geltokiko itxurazko lasaitasunetik atera ninduen.
Globo bat, leun sabairantz hegan ikusi nuen, berezko flotagarritasunagatik, geltokiko teilatuaren burdin estrukturari lotuta geratu zen arte. Umeak ostikoka, negarrez eta lizunka ziharduen: «Puxika hori nirea zen!», negar-zotinka. Atentzioa eman zidan haurrak iraganean denbora bat erabiltzeak. Aitak, lasaitzearren, esan zion goizero ikusiko zutela puxika eskolarako bidean. Antza haiek ere geltokia gurutzatzen zuten bidea laburtzeko. Nik etxerantz jarraitu nuen; lotura/binkulo, gorputzei eta pertenentzia-harremanei buruzko hausnarketetan.
Jabegotza ez da korporeoa, erlazionala baizik.
Ez diogu hau kapritxo hutsagatik: lagun gaitzazu . Eduki hau guztia doan ikus dezakezu euskarazko hitzik gabeko Tolosaldea ez dugulako irudikatzen. Atarikide, iragarle eta erakunde askoren laguntzarik gabe ez litzateke posible hori. Gero eta komunitate handiagoa sortu, orduan eta sendoagoa izango da Ataria: zurekin, zuekin. Ez utzi biharko gaur egin dezakezun hori: egin zaitez Atarikide!
EGIN ATARIKIDE!
