Mundu osoko haur eta nerabe askok indarkeria eta jazarpena jasaten dituzte eskolan, ziberjazarpena barne, eta horrek eragina du haien osasunean, ongizatean eta hezkuntzan.
Oraindik gizarte gisa haur eta nerabe askori jasanarazten zaien gaitz hau gainditu ez dugunean, mundu digitalaren eta adimen artifizialaren aurrerapen azkarrak agertu dira, eta ikasleek gero eta arrisku handiagoa dute sareetako indarkeriaren eta teknologiak erraztutako indarkeriaren arriskuekin; sareetako indarkeriak ikasgelatik haratago luzatzen du jazarpena, eta denboran zehar luzatzen du, mugarik gabe.
Inork ez luke beldurrik izan behar eskolara joateko, ikasketa, errespetu eta adiskidetasunaren sinonimo izan behar duen lekua.
Arazo horiei buruz hitz egitea da horiek aldatzeko lehen urratsa. Gero eta pertsona, ikasle, irakasle, familia eta, oro har, herritar gehiago batzen dira nahikoa dela esateko, elkarrizketa, enpatia eta errespetua indarkeria baino indartsuagoak izango diren espazioak sortzeko, non aniztasuna balio bat edo altxor bat izango den eta ez arazo bat.
Aldaketa keinu txiki/handiekin hasten da: hitz atsegin bat, gertuko esku bat, "zurekin nago" bezalako adierazpen bat. Biktima bat bere burua defendatzera ausartzen denean, hitz egitera animatzen denean, eskola-komunitate batek kide guztiak zaintzeko konpromisoa hartzen duenean, gizarte zibilak, oro har, hezkuntza-komunitateari eskola-jazarpena bezalako arazo garrantzitsu bat ezabatzen laguntzen dionean, benetako itxaropena sortzen da.
Izan ere, eskolak guztiok seguru, baloratuta eta entzuna sentitzeko lekua izan behar du. Une jakin batean biktima, lekuko edo baita jazarle gisa gai honen inguruko bizipen negatiboetatik abiatu behar dugu, ikasteko, hausnartzeko eta bizikidetza hobetzen laguntzeko, zerbait hobea eraikitzeko: belaunaldi solidarioagoa, kontzienteagoa eta ausartagoa.
Itxaropena gutariko bakoitzarengan dago. Isiltasuna haustea da beldurra errespetu eta mina ikaskuntza bihurtzeko lehen urratsa.