Negua zen eta kristalek lurruna zuten, amonak makinarekin josten laguntzen zion izebari, ama gona albaintzen. Nire birramona eszenari begira. Lau emakume-belaunaldi elkarrekin. Nire genealogia feminista. Nire lehen liburua amaitzeko lorpena irudi horrekin lotuta doa beti, ahots horiekin, esku horiekin eta ikatz errearen usainarekin.
Gaur Marta Jimenez Serranoren Los nombres propios irakurtzen amaitu dut. Mundua, bere burua eta inguratzen dutenak hazi ahala nola deskubritzen dituen kontatzen digu Martak; nor garen eta zergatik garen garena hausnartzera garamatza. Martak ezin dio galdera horiei erantzuteari utzi bere amona omendu gabe. Martak ere bere amona sukaldean gogoratzen du; pentsatzen duena baino gutxiago esanez, ematen duena baino gutxiago jasoz, baina, beti zutik; sendatzen duen besarkada emanez, altxatzen duen eskua luzatzen (eta zolitu egiten duen oihua botatzen!).
«Oroitzapenez eta usainez bete zait burua: amonaren erroskillak, amonaren txokolatea txurroekin, amonaren limoizko entsaladak. Berarentzat berezia nintzela sentitu nuen beti»
Oroitzapenez eta usainez bete zait burua: amonaren erroskillak, amonaren txokolatea txurroekin, amonaren limoizko entsaladak. Berarentzat berezia nintzela sentitu nuen beti, baina nire anaiak eta nire lehengusuak ere sentitu zuten, hori zen bere beste dohainetako bat: maite zituenak berezi egitea.
Orain, galdu ditudanaren zerrendak egiten hasten hasia naizela, konturatzen naiz bera dela agian galerarik handiena. Gure aitona-amona lurtarrek jainkoen amaigabeko iraunkortasuna dutelakoan hazten garen arren, haien lezio bakoitza azkena balitz bezala dastatzen dugu. Joango direla jakiteak haien presentzia baloratzera garamatza, galeraren kontzientzia.
Hauskortasuna… Iheskortasuna… Iragankortasuna ulertzea eta besarkatzea. Azala eta mamia. Izatearen arintasun jasanezina. Une hau, aukera hau, daukagun bakarra den horretaz jabetzea. Amonak bazekien. Ni konturatzen hasi naiz. Eta zu? Baduzu zereginik? Tempus fugit, ez dago aitzakiarik.