Bazoaz, lurreratu berri den astronautaren tankeraz, lauzpabost urtean lehentasun absolutua izan duzun harria bizkarretik kendu duzula adierazten diozu norbaiti, eta, «baina zehazki zer da tesia egitea?» desarmatzen zaitu nahi gabe.
Tesia egitea da paradoxa itzel batean bizitzea, gauza inportantea egiten ari zarela eta ea laster benetako lan bat izaterik duzun aho beretik entzuteraino. Ogi metako txoria zarela sinestera heltzea, gustatzen zaizun horretaz irakurtzetik bizi zaitezkeelako (mileuristaki). Jende baten begietan, arrastoan sartzeko unea 30 urteetatik atzera botatzea da, beste batzuentzat bizitza abenturazale bati ekiten diozun bitartean.
Tesia egitea, astean behin bada ere, lehoietara botea sentitzea da, arma gisa liburu soil bat hartuta. Umetan egiten genituen kortxozko baltsen pare ibiltzea, errekan behera zanbuluka. Negarra barrurantz egiten ikastea da. Orri zuriaren bertigoa izatea, baita orri betearen aurrean ere.
Tesia egitea da zure mundutxoan errege sentitzea, zure ahotsak berak erregea biluzik dagoela esaten dizun bitartean. Arkeologoek egiten duten bezala, inoiz bukatzen ez den indusketaren aurrean, «ni honaino» batekin pozarren etsitzea. Gero, defentsa-aurkezpeneko gidoiarengan fede itsua izatera iristea eta, harriduraz, antzerkiari gustua hartzea, zure jarduna publikotik ikusiko bazenu bezala. Eta, azkenean, kontua bukatu dela sinistuko bada, norbere burua oporrak hartzera behartzea.
Tesia bukatu osteko egunak umildade lezio ederrak izaten dira. Eta komeni da lezio horiek hartzeko prest egotea. «Bueno, bueno, gustura gelditu bazara...» edo «Ea lanik ateratzen zaizun ba!» moduko esaldi ustez hutsalek asko erakuts baitezakete. Horien bitartez hartzen zaio ondoen neurria egindakoari eta ematen zaio merezi duen leku justua: neguko eguzkiaren antzekoa, zorterik bada gorputza epeltzen duena, baina beheko suak itzalarazi gabe.